Το κορίτσι των δέντρων

Το σώμα του δέντρου.
Το κορίτσι του δάσους του σκοτεινού, ήξερε να μιλά μαζί του. Το πλησίαζε αργά τρυφερά κοντοστεκόταν και το κοιτούσε..
Το κοιτούσε και το άκουγε.
Στον κορμό του χαραγμένα χίλια δαχτυλίδια, σημάδια ιερά...
Γεννούσε χρόνια μα όλα τα παιδιά του χάθηκαν απ' τα μάτια του..σύρθηκαν στο χώμα τις Άνοιξες...
Πόσες μάχες με τους ανέμους... Ρίζες γερές χωμένες βαθιά στην καρδιά της γης και του άπειρου, πάλευαν με όση δύναμη είχαν, όρθιο να το κρατούν..
Ιερό, άφθαρτο είναι το δέντρο...
Το κορίτσι λέει: "μου μιλά μα ξέρω πως δεν θέλει να με μάθει τίποτα"...."Θέλει μόνο να μου πει πως μες στα σωθικά του κρύβει την αιώνια φωλιά... τον πυρήνα, την αρχέγονη σκέψη, τη ζωή μέσα στην αιωνιότητα...την αποκάλυψη μέσα στα πιο μικρά του κύτταρα"....
Το δέντρο λέει: "Είμαι δυνατό, εμπιστέψου με. Δεν ξέρω τους προγόνους μου, ούτε τους απογόνους μου...στέκομαι εδώ να φυλάω το μυστικό της ιερής μοναξιάς μου, του σπόρου μέσα μου"..." Όλα είναι απλά κι όλα πολύπλοκα... σκέψεις ηλιθίων ... Οι σηματοδότες είναι μέσα μου...αυτούς ακούω και στέκω εδώ"..."Έτσι να κάνεις κι εσύ κορίτσι όμορφο..αγαπημένο..η φωλιά είναι μέσα σου...αλλοιώς δεν έχεις φωλιά"
Δέντρο ιερό, σκέψη μακριά ατέλειωτη, ανάσα ακατάλυτη....

Μόνο το κορίτσι, το όμορφο, το αγαπημένο, έμαθε να ακούει το δέντρο........κι έγινε χαρούμενο που ήταν κορίτσι..

Γιώργος