Στο κενό της νύχτας

Παίρνοντας μαζί όλες τις οδηγίες για την καταπολέμηση του μέλλοντος, που ήταν μαζεμένες κάτω απ’ τη βαριά πολυθρόνα που χρόνια στεκόταν ακούραστη.

Όταν λείπεις συμβαίνουν όλα… Τώρα πρέπει να ανοίξουν οι ομπρέλες να υποδεχθούν τα νερά της άγριας κόκκινης βροχής.. έχετε δει κόκκινη βροχή; ρώτησε η μικρή που καθόταν στο κατώφλι του σπιτιού της κι έπαιζε με τις πλεξούδες της…

Μια περίεργη χημική ένωση και τέλος… Δυό τρία πράγματα να κουβαλάς μαζί σου πάντα έτσι για ώρα ανάγκης… Το χαμόγελο της Ελε , τη μυρωδιά του βουνού μετά το ψιλόβροχο, τον ήχο της θάλασσας την ώρα που χαράζει..

Κάποιες ώρες όλα επιτρέπονται κι όλα μπορούν να συμβούν.. χωρίς μνήμη..

Σαν να έχεις χώσει το κεφάλι στην άμμο.

Κάτι ζάρια ακούγονταν να χτυπούν με θάρρος και πείσμα να τελειώσουν τη ζαριά, να κλείσουν την στιγμιαία αυτή αγωνία της τελειότητας του κύκλου… του πάντα τέλειου..

Φθηνές συναλλαγές κάτω απ’ τους πάγκους στα παζάρια της Ανατολής.

Νυχτερινό ξύπνημα… Ακαριαία επίδραση του μικρού φωτισμού χρώματος πορτοκαλί..

Παραδίδω τα κλειδιά μου και όλα μου τα χαρτιά με τις οδηγίες… και τους χάρτες μου με τα κρυφά μου περάσματα… και τις παγίδες

Μετά τελείωσε το διάλειμμα και το πορτοκαλί φως είχε σβήσει αργά..

Η σκιά του γιασεμιού βασίλευε τώρα.. Το στόμα είχε πάρει καιρό τώρα το σχήμα για το κρίσιμο φιλί…. Ένα μικρό τρέμουλο στα δάχτυλα.. σχεδόν ανεπαίσθητο μα τόσο ζεστό… έτσι όπως ακριβώς το είχα σκεφτεί…

Με τι χρώμα να βάψεις τη μεγάλη αμαρτία… με το χρώμα της λεπτομέρειας του μαδημένου λουλουδιού απ’ τον πίνακα της Άνοιξης..

Τα φονικά είναι πάντα βαμμένα κόκκινα