Το κατέβασμα του ποταμού έμοιαζε μ’ ένα ταξίδι στα τρίσβαθα
του κόσμου. Τότε που η γη ήταν ακόμη σκεπασμένη από δάση και πελώρια κυρίαρχα
δέντρα.
Ήσυχα νερά και μυστήρια σιωπή … απόλυτη…
Ένας αέρας βαρύς, πυκνός, αργοτάξιδος θάμπωνε ακόμη και την
λάμψη του ήλιου.
Οι ρίζες ρουφούσαν τα νερά με μανία…
Κάτω απ΄ τα χρώματα της Ίριδας ξαπόστεναν ελάφια κι
αλιγάτορες παρέα… δεν μπορούσαν να συμβαίνουν αυτά..
Τα νερά χύνονταν στους γκρεμούς παρασέρνοντας στην ορμή τους
πέτρες μεγάλες και βράχους…. Τα ρίχναν στα βάθη σκαρώνοντας δασωμένα σκιερά
νησιά..
Μνήμης στιγμές…. μπολιασμένες με την ιερή ακεραιότητα του
χρόνου…
Αερικό που κρεμόταν ψηλά και ψιθύριζε στα σύννεφα και στ’
άστρα ιστορίες πολύβουες και ταραγμένα
οράματα…
Ήταν και τα μάτια που κοιτούσαν με τη δύναμη της ακινησίας …
με τη μαγεία της ασάλευτης γαλήνης, που έμοιαζαν με καλοστημένο αράχνης ιστό..
Μετά τα συνήθιζες όλα… κι αυτά γίναν εκκλήσεις θανατικές….
Στις στροφές των νερών φανερώνονταν θεόρατα δέντρα που σ’
έκαναν να νιώθεις πολύ μικρός και ν’ αναγνωρίζεις την αληθινή σου ουσία.
Τα ρεύματα είχαν δυναμώσει ….. ότι κι αν έκανε κανείς θα
φαινόταν αστείο μπροστά τους…
Τώρα δεν είχε πια καμιά σημασία τι ξέρει και τι δεν ξέρει ο
καθένας…
Η ουσία βρισκόταν πολύ πιο πίσω απ’ ότι μπορούσαμε να δούμε…
πολύ πιο βαθιά… τόσο που δεν μπορούσες να φτάσεις… κι ούτε λόγος να επηρεάσεις…
Ένας κόσμος άφαντος, ανύπαρκτος….. χωρίς ούτε ένα ίχνος… χωρίς ούτε μια σκιά..
Γ
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου