Εβελίν

Η Εβελίν ζούσε στο όνειρό της το τρυφερό ειδύλλιο δυο νέων….

Πως συναντήθηκαν στο μικρό καφέ, τον ταραχώδη και πυρετικό τους διάλογο, το πρώτο τους μακρύ φλογερό φιλί, τις αγκαλιές στην έρημη παραλία το ξημέρωμα…….. και ξαφνικά ξύπνησε και προσγειώθηκε πάλι στην θλιβερή πραγματικότητα.

Πρόβαλλε πάλι μπροστά της το πανάσχημο κορμί της , που θύμιζε ξεχειλωμένες γαλότσες , οι πέτσες και τα βυζιά που κρέμονταν σαν κουδούνια τράγου δεξιά κι αριστερά. Ένα σακούλι αραχνιασμένο δέρμα που μύριζε ιδρώτα και κάτουρο.

Το πάχος της την εμπόδιζε να δει τα δάχτυλα των ποδιών της. Ποιός την είχε καταντήσει έτσι, ένα βουνό από δέρμα και τρίχες….. εκείνος ο πτωματοφάγος ο Ζακ έφταιγε….

Σε μια στιγμή κατάλαβε ξαφνικά πως ξόδευε τα πιο καλά χρόνια της ζωής της. Αν αυτό συνεχιζόταν για πολύ τότε θα δημιουργούνταν ξανά ο παρθενικός της υμένας και θα την μεταμόρφωνε σε μια γκαστρωμένη παρθένα. Την ίδια στιγμή που εκείνο το μικρό καθαρματάκι στο όνειρό της νοιαζόταν πως θα ξεπαρθενευόταν από τον ντελικανή της. Δεν πήγαινε άλλο νισάφι πια…!! Κατακλείσθηκε από εκδίκηση… κι ήθελε να αποβάλλει από μέσα της αυτό το σκατό…

Δεν θα έκανε πάλι τα ίδια λάθη… Θα βούταγε απ’ το μαλλί το καθαρματάκι του ονείρου της και θα έπαιρνε τη θέση του…

Η χορεύτρια είχε μαζέψει τα μαλλιά της και στα χείλη της διαγραφόταν τώρα ένα τεράστιο χαμόγελο…. Μετά από την καθιερωμένη σιωπή είπε: «Ζακ καλέ μου, θα απορείς πως βρέθηκα εδώ… συγκεντρώσου και κοίτα με.. θα βρεις την απάντηση. Πάντα κρατώ τις υποσχέσεις μου… γιόρτασέ με καλέ μου, απόλαυσε τα απρόσμενα δώρα μου»

Και τα χέρια της σαν μικρά λευκά πινέλα με αργές κυκλικές κινήσεις, άφηναν αόρατα ίχνη στο μεγάλο δωμάτιο…

Γιώργος Χρηστάκης