Τα διαμαντένια χέρια

Τα διαμαντένια χέρια τραγουδούσαν στο άστρο του δειλινού.

Άναψε έρωτα την τρομερή φωτιά σου.

Άσε τον άνεμο να πέσει πάνω στα μαλλιά της να τα σκοτώσει.

Ξεκλείδωσε του ήλιου την πύλη, κι άσε το φως να λάμψει πάνω απ' τις ραγισμένες στέγες. Τα ρούχα βάλε τα μεταξωτά και σκύψε πάνω στους τάφους των προσκυνητών. Θυμήσου τις χαρές του καλπασμού τ' αλόγου. Τα παγωμένα της λίμνης τα νερά, κάτσε ν' ακούσεις.. το τραγούδι των εραστών σιγοψυθιρίζουν. Τα λατρεμένα πόδια σκιές απόβραδου, που βιαζόταν να θάψει τα πάντα στο διάβα τους. Ανάλαφρες επιθυμίες άγγιζαν τρυφερά το πρόσωπό της. Μάτια ουράνιες δαντέλες σκέπαζαν του ύπνου της τις φωτεινές αναταράξεις, και τα καλούδια του προσώπου της γράφαν στα χείλη χρώμα κόκκινο. Το σύμπαν σκόνταψε για μια στιγμή κι άστραψε στου ουρανού της το προσκέφαλο χρώμα βαθύ βελούδινο. Τα διαμαντένια χέρια κατάπιαν όλα της τα δάκρυα το χάραμα, και πήγαν να κοιμηθούν στο δάσος. Η αυγή καμάρωνε σιωπηλά. Κόκκινα νευρώδη φύλλα συναντιόνταν με του χαμόγελου το σαστισμένο μορφασμό και πέφταν στο χώμα. Σβήσαν τη νύχτα οι ίδιες οι ομορφιές και οι χαρές της. Ένα σκούντημα στης αυγής το φως οι αχτίνες που βγαίναν απ' τα μάτια της. Κι έτσι απλά και όμορφα ντυμένη βγήκε στο σκαλοπάτι. Μυστικό αθόρυβου ανέμου, που πήρε μαζί του ο τρομαγμένος άγγελος, και το 'θαψε στους άπειρους κόκκους της χρυσής άμμου. Ο καιρός των φιδιών είχε φθάσει, κι είχε γλυκοδαγκώσει τη σάρκα της ψυχής της.

Γιώργος