Ας δώσουμε λίγο χρόνο για περιπλάνηση, γύρω από τις ατραπούς της έννοιας: ουτοπία
Η χρήση της λέξης δεν εστιάζει σε κάποια συγκεκριμένη μορφή, αλλά σε ένα είδος παραδοχής, που προϋποθέτει να αφεθεί κανείς στην άβυσσο των ιδιοτροπιών της φαντασίας. Αυτό σημαίνει πως η βούληση παραλύει με την θέλησή μας.
Γιατί η φαντασία δεν είναι μόνο η ρίζα της ιδιοτροπίας, αλλά είναι επίσης ο υπηρέτης κι ο βοηθός της δημιουργικής βούλησης.
Κανονικά θα έπρεπε να μπορεί να ξεδιαλέγει κανείς τα στοιχεία που του προσφέρει η φαντασία, γιατί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα πρέπει να γνωρίζει τα όρια του εαυτού της, και να προσαρμόζεται κάθε φορά σε αυτά… σημειώνω πως τα όρια μπορούν να είναι μεταβλητά, και πως η γνώση των ορίων αφορά την κάθε συγκεκριμένη στιγμή..
Αλίμονο αν ο άνθρωπος δεν μετέβαλλε τα δικά του όρια, αλλά και τα όρια των δραστηριοτήτων του.
Όσο περισσότεροι περιορισμοί, όρια και επεξεργασία υπάρχουν, τόσο περισσότερο ελεύθεροι είμαστε. Ακούγεται παράδοξο, αλλά αν σκεφθούμε πως αν μας επιτρέπονταν τα πάντα, αν δεν απαγορευόταν τίποτα, τότε κάθε προσπάθεια θα ήταν αδιανόητη, τότε δεν θα μπορούσαμε να βασιστούμε σε τίποτα. Κατά συνέπεια ότι κι αν κάναμε θα ήταν μάταιο.
Θα πρέπει λοιπόν να χαθώ μέσα σ’ αυτή την άβυσσο της ελευθερίας; Από πού να κρατηθώ μπροστά σ’ αυτή την ναυτία που με πιάνει όταν σκέφτομαι πως έχω ν’ αντιμετωπίσω τόσες εκδοχές κι επιλογές.
Όχι λοιπόν δεν θα υποκύψω. Θα ξεπεράσω τον τρόμο και τον πανικό μου μπροστά σ’ αυτό το χάος, και θ’ αναζητήσω σιγουριά κι αφετηρία σε μια σκέψη: πως έχω στη διάθεσή μου «επτά» στοιχεία που κατέκτησα με κόπο και μου ανήκουν, και νιώθω πως αποτελούν τον κόσμο μου. Ισχυρά και ασθενή, όλα σταθερά και σίγουρα στοιχεία που μπορούν να μου προσφέρουν το πεδίο μιας τόσο πλατιάς εμπειρίας, όσο παραπλανητικό και ζαλιστικό ήταν το χάος που μόλις πριν με είχε τρομοκρατήσει.
Σ’ αυτό το δικό μου πεδίο θ’ απλώσω τις ρίζες μου, πεπεισμένος τελείως πως τούτα τα «επτά» στοιχεία που κρατώ, μου υπόσχονται τέτοια πλούτη, που ολόκληρη η ανθρώπινη ιδιοφυία συγκεντρωμένη δεν μπορεί ποτέ να τα εξαντλήσει.
Αυτό που με απαλλάσσει κάθε φορά από την αγωνία που μου προκαλεί η ανεξέλεγκτη ελευθερία, είναι το γεγονός, πως μπορώ πάντα να καταφεύγω σε τούτα εδώ τα συγκεκριμένα δικά μου στοιχεία, και να πορεύομαι μ' αυτά.
Ορίζω λοιπόν την ελευθερία μου μέσα στα πλαίσια που έχω καθορίσει εγώ ο ίδιος για κάθε μου ενέργεια. Όσο περισσότερους περιορισμούς βάζει κανείς, τόσο πιο πολύ απελευθερώνει τον εαυτό του από τα δεσμά που φυλακίζουν το πνεύμα.
Η αυθαιρεσία των περιορισμών, είναι αυτή «που μου λύνει τα χέρια», και λειτουργεί μόνο και μόνο για να μου επιτρέψει την αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση των στόχων.
Μήπως τούτο να είναι και το μυστικό της λύτρωσης και της σωτηρίας …… ;
Ο Μπωντλαίρ έγραφε:
«Είναι φανερό πως τα ρητορικά σχήματα κι οι μορφές προσωδίας, δεν αποτελούν αυθαίρετες και τυραννικές εφευρέσεις, αλλά αναγκαίους νόμους που τους απαιτεί η ίδια η οργάνωση του πνευματικού όντος. Ποτέ οι προσωδίες και τα ρητορικά σχήματα δεν εμπόδισαν την πρωτοτυπία να εκδηλωθεί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αλήθεια βρίσκεται ακριβώς στο αντίθετο : Ότι την βοήθησαν δηλαδή να αναπτυχθεί με τον καλύτερο τρόπο».
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου